Tomasz Wietecha: "Trochę wariata we mnie drzemie. Lubię to boiskowe szaleństwo!"

Tomasz Wietecha był bohaterem Stalówki w meczu z Piastem Gliwice (fot. stalowka.pl)

- Recepta na skuteczną obronę „jedenastek”? Nie do mnie z tym pytaniem – uśmiecha się Tomasz Wietecha.

Bramkarz II-ligowej Stali Stalowa Wola był bohaterem środowego meczu 1/16 finału Pucharu Polski z Piastem Gliwice. W konkursie rzutów karnych okazał się lepszy od dwóch graczy wicelidera ekstraklasy!

- Jak wiele karnych w karierze pan obronił?

- Musiałbym usiąść i policzyć. Nawet zacząłem żałować, że nie prowadzę takich statystyk, bo trochę by się tego uzbierało.

- Doprowadził pan do rozpaczy Ivana Djurdjevica i Dimitrije Injaca z Lecha Poznań, całkiem niedawno Sebastiana Milę, a teraz tych biednych piłkarzy Piasta. Jak pan to robi?

- Nie mam patentu na skuteczną obronę karnych. To zawsze wypadkowa wielu czynników, m.in. umiejętności i szczęścia, bez którego ani rusz. Lubię zostać po treningu, założyć się z chłopakami i bronić karne. Dużo tych zakładów wygrałem, co może potwierdzić choćby Łukasz Sekulski (dziś napastnik Jagiellonii Białystok – red.).

Zakład bez ryzyka do 200 zł w Betclic. Sprawdź!

- Z takich zakładów może pan uzbierać drugą pensję.

- Nie o pieniądze się zakładamy, lecz o...napoje energetyczne.

- I w tym momencie puszczamy oko, jak w pamiętnej reklamie.

- Zgadza się (śmiech).

- Wracając do zagadnienia: dowiaduje się pan przed meczem, w jaki sposób rywale wykonują karne?

- Bez jaj. To nie liga angielska, nie mamy 14 osób w sztabie, które ślęczą przed komputerami, analizując każdy ruch przeciwnika. Może i dobrze. Przed słynnym pojedynkiem z Lechem w 2009 roku sumiennie się przygotowałem. Oglądałem jak karne strzela Bartosz Bosacki, ale to właśnie on, jedyny z poznaniaków, mnie pokonał. Więc czasem lepiej nie wiedzieć i zaufać intuicji.

- Piłkarze po skompletowaniu hattricka zabierają piłkę na pamiątkę. Pan też tak robi? A może obcina pan fragment siatki?

- Naraziłbym klub na niepotrzebne koszty, więc nie praktykuję tego (śmiech).

- A czy któryś z tych nieszczęśników, jacy przegrali z panem pojedynek, zechciało się z panem wymienić strojem piłkarskim?

- Nikt nie chciał mojej bluzy. Pewnie dlatego, że noszę duży rozmiar. Jedynym, który pogratulował mi interwencji był Sebastian Mila. Facet z klasą.

- Mówi się, że nie ma dobrze obronionych karnych, są tylko źle strzelone.

- To teoria jednego gościa. Jestem tylko bramkarzem z drugiej ligi, nie zamierzam się mądrzyć, ale szanse oceniam 50 na 50.

- Ponoć każdy bramkarz jest lekko szalony. Tak szczerze – jest pan inny od kolegów z drużyny?

- Trochę wariata we mnie drzemie. Lubię to boiskowe szaleństwo!

- Którego bramkarza plakat wieszał pan nad łóżkiem, gdy był małym chłopcem?

- Nie miałem dostępu do plakatów (śmiech). Idolem pozostaje od zawsze Gianluigi Buffon. Sztuką jest utrzymywać się przez lata na najwyższym poziomie. Ale może chodzi o to, że jest moim rówieśnikiem?

- Podobno był z pana pocieszny grubasek i dlatego wylądował pan między słupkami. Ma pan niepowtarzalną okazję, żeby zdementować te pomówienia.

- Nie ma co dementować. Nie dość, że ważyłem więcej od kolegów, to jeszcze nie chciało mi się biegać za piłką (śmiech). Stanąłem w bramce, co powodowało ogromny stres u mojej mamy i babci. W tamtych czasach słupki były metalowe, a nie lekkie, aluminiowe. Jak człowiek przywalił, to widział gwiazdy.

- Wciąż gra pan na gitarze?

- Tak. Zamykam się w pokoju i coś tam sobie brzdąkam. Wspominam stare, dobre dzieje, gdy z chłopakami spod bloku założyliśmy kapelę. Nic wielkiego, ale mieliśmy chatę i naparzaliśmy w instrumenty, ile sił.

- Jak się nazywaliście?

- (długa cisza). Nowotwór. Mocna nazwa. Na szczęście w sieci nie krążą żadne nagrania z tamtych czasów (śmiech).

- Rozumiem, że w szatni Stali króluje mocne, rockowe brzmienie?

- Czasem przemycę AC/DC albo Metallicę, ale młodzież kręci nosem. Więc leci coś na wzór disco-polo, a nóżki tupią o podłogę.

- Angus Young i spółka koncertowali niedawno w Warszawie. Był pan?

- W weekend? Niech pan nawet nie żartuje. Ale może uda mi się wyskoczyć 30 sierpnia do Niska na „Wilki”. Termalica gra wtedy w Mielcu z Lechem? Mimo wszystko wybiorę koncert.